Aile…
Kimi zaman koca bir saray gibi görkemli, kimi zaman daracık bir odada sıcak bir nefes kadar mütevazı… Ama her daim insanın ilk ve son sığınağı. Dışarıda dünya yıkılsa, sokaklar savaş alanına dönse, kalabalıklar yabancılaşsa bile insanın ruhunu koruyan en güvenli limandır aile.
“Hayat fırtınalarla doludur ama aile, içinde ıslandığımız değil, birlikte şemsiye tuttuğumuz yerdir.”
Ne zaman ki insanın kalbine kaygı çöker, hastalık haberi kapıyı çalar, okul yolları dikenli yollara dönüşür… işte o anlarda aile denen kavramın kıymeti ortaya çıkar. Çünkü aile sadece mutlu anların değil, ağır yüklerin birlikte taşındığı omuz birliğidir. Bir baba yere düşse, bir anne tükenmiş hissedip “bittim” dese, çocuklar kaygılarıyla nefessiz kalsa… Aile işte tam da orada anlam kazanır: biri düştüğünde diğerinin kaldırmasında, biri karanlığa gömüldüğünde diğerinin mum yakmasında.
“Kan bağı bizi aynı çatıya toplar, ama gönül bağı o çatıyı ayakta tutar.”
Aile olmak, birbirini suçlamak değil; birbirine sahip çıkmaktır. Yorulduğunda yükünü hafifletmek, korktuğunda elini tutmaktır. Zorluklar kapıyı çaldığında aile, dört duvardan fazlasıdır; aynı anda hem siper, hem okul, hem hastane, hem mabettir. Orada öğrenilir dayanıklılık, orada tedavi olur ruhun yaraları, orada dua yükselir en samimi haliyle.
“Baba dağa benzer, anne nehre… Çocuklar ise o dağla nehir arasında filizlenen birer çiçek. Dağ sertliğiyle korur, nehir şefkatiyle büyütür. Çiçekler ise ikisine tutunarak ayakta kalır.”
Gündelik hayat, çoğu zaman aileyi bir rutin gibi gösterir: sofraya oturmak, aynı evde uyumak, aynı çatıdan çıkıp sabah yollara düşmek… Oysa aile, sıradan anların içindeki sırdır. Bir lokma ekmeği paylaşırken oluşur asıl zenginlik, bir tebessümle dağılır en ağır kaygı.Ve unutmayalım: Aile, kan bağı ile başlar; ama asıl aile, zor zamanlarda birbirinin yanında duranlardan oluşur. Bugün birileri kendini yalnız hissediyor olabilir, suçlanmış, tükenmiş, yere yapışmış… Ama işte tam da o an, aile olmanın hakikati devreye girer: “Sen yalnız değilsin, biz varız.”
Aile, hayatın en büyük mucizesidir:Yıkıldığında seni kaldıran, korktuğunda sarıp sarmalayan, kaybolduğunda yolunu gösteren…Ve bu mucizeyi yaşayan bilir, satırlara sığmaz.
Gürkan Karaçam
#aile #herşeydir
Gürkan KARAÇAM 
Yorum bırakın